Συνέντευξη: Η Μαρίνα Γιώτη για τη «Στιγμούλα»
Συνέντευξη της Μαρίνας Γιώτη στο liberty-news.gr
Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Αφιερώνετε την «Στιγμούλα» σας στον μπαμπά σας, την Βάια και στον Κώστα Προφανώς η οικογένεια σας είναι η πηγή της έμπνευσης σας …Τους δείχνετε –των μεγάλων εννοώ – τα προσχέδια του έργου σας η περιμένουν κι αυτοί να το δουν στα βιβλιοπωλεία;
Βέβαια τους δείχνω τα προσχέδια και συζητάω μαζί τους σε όλα τα στάδια της δημιουργίας του βιβλίου. Εκτιμώ και εμπιστεύομαι την γνώμη τους και πολύ συχνά έχω αλλάξει και διορθώσει πράγματα εξαιτίας μιας παρατήρησής τους. Πιστεύω ότι η κριτική όταν γίνεται καλοπροαίρετα μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι. Αφήστε που πολλές φορές, όταν περνάς πολύ χρόνο κοιτάζοντας κάτι μπορεί να σου ξεφύγει ο ελέφαντας που υπάρχει στο δωμάτιο. Ένας ανεξάρτητος παρατηρητής με καθαρό μυαλό και ξεκούραστο μάτι μπορεί να δει πράγματα που μπορεί να σου έχουν ξεφύγει.
Όταν η μικρή της πρωτοάνοιξε το βιβλίο πως αντέδρασε με της εικόνες της άρεσε η Στιγμούλα ,το ξανθό κοριτσάκι;
Ναι πολύ. Στη Βάια δείχνω το βιβλίο σε σχεδόν τελική μορφή, λίγο πριν πάει στο τυπογραφείο. Θέλω να είναι ανεπηρέαστη. Οι παρατηρήσεις της είναι πάντα οξυδερκείς και με έχει γλυτώσει από αρκετές κακοτοπιές. Το βλέπει από την ιδιαίτερη οπτική του παιδιού. Συχνά εμείς οι μεγάλοι συμπληρώνουμε τα κενά. Τα παιδιά έχουν την μαγική ιδιότητα να σου δείχνουν τα κενά αυτά και το λάθος στη λογική συνέχεια της ιστορίας ή της εικονογράφησης. Το ίδιο κάνουν και στη ζωή, μας βοηθάνε να σταματήσουμε και να παρατηρήσουμε όλα αυτά που από συνήθεια θεωρούσαμε δεδομένα, ένα ηλιοβασίλεμα ή μια πεταλούδα.
Εσείς πότε αποφασίσατε ότι το το «έχετε» με την ζωγραφική; Στο σχολείο ίσως.
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ζωγραφίσουν αρκεί να εκπαιδευτούν και να δουλέψουν σκληρά. Είμαι οπαδός της δουλειάς και όχι του ταλέντου. Έχω δει μεγάλα ταλέντα που επειδή τους ήταν εύκολο δεν προσπαθούσαν αρκετά και δεν κατάφεραν τόσα όσα άλλοι, οι οποίοι δούλεψαν και δουλεύουν σκληρά για να τελειοποιήσουν την τέχνη τους. Καλό είναι να μην βάζουμε τέτοιες ταμπέλες στα παιδιά, αλλά να τους εξηγούμε ότι με προσπάθεια όλα είναι πιθανά. Αν με ρωτήσετε λοιπόν, ακόμα δεν ξέρω αν «το ‘χω». Ξέρω απλώς ότι θα συνεχίσω να μαθαίνω και να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο.
Και μετά πήγατε στο υπέροχο πανεπιστήμιο στο George town [σς Πόσο μα ΄πόσο πόσο το έχω ζηλέψει αυτό το ίδρυμα ,πόσο θα ήθελα να είχα σπουδάσει εκεί ]
Η ζωή εκεί πώς ήταν ,τόσο ιδανική όσο την φαντάζομαι εγώ τουλάχιστον;
Τα φοιτητικά χρόνια είναι για τους περισσότερους μια εποχή ξένοιαστη. Πέρασα υπέροχα, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους από όλο τον κόσμο με τους οποίους κρατώ επαφή μέχρι και σήμερα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μου διδάξανε έναν τρόπο δουλειάς και μια νοοτροπία που δύσκολα τα βρίσκεις στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Συνέπεια, Αξιοκρατία, Δια βίου μάθηση. Αυτή είναι η κληρονομιά του Georgetown και είναι ανεκτίμητης αξίας.
Ζήσατε σε Ουάσινγκτον και Ν.Υόρκη Αποφασίσατε όμως να γυρίσετε στην Αθήνα Αλήθεια γιατί;
Οικογενειακή λόγοι. Είμαι πολύ δεμένη με την οικογένειά μου και δεν θα ήθελα να τους βλέπω έναν μήνα τον χρόνο.
Από το 2003 είστε δημιουργική διευθύντρια στην εταιρία συμβούλων μάρκετινγκ .Θα έχετε λοιπόν ένα δύσκολο ωράριο .Πως διαχειρίζεστε τον χρόνο σας σχετικά με το γράψιμο, αλλά και με μια εξάχρονη μικρή να περιμένει σπίτι;
Με πολύ βοήθεια! Δεν ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια από τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν θέλω να το παίξω υπερήρωας και να πασχίζω να τα κάνω όλα τέλεια. Αυτό είναι μια ουτοπία που κάνει τις γυναίκες της γενιάς μας δυστυχισμένες. Έχω την τύχη να έχω πολλούς αξιόλογους συνεργάτες τόσο στη Sonar όσο και στο Sunny Sports Club. Με την βοήθειά τους μπορώ και κάνω πολλά πράγματα μέσα στο 24ωρο.
Κι η οικογένεια σας στην οποία αναφέρεστε με γλυκύτητα είναι εκεί δίπλα σας , συνδράμει στα δύσκολα;
Για να κάνεις ένα οποιοδήποτε άλμα χρειάζεσαι μια σταθερή και δυνατή βάση. Η οικογένειά μου είναι η βάση μου. Χωρίς αυτούς δεν θα πήγαινα και πολύ μακριά.
Το βιβλίο σας μιλάει για τον σεβασμό στη φύση. Αλλά και για την απληστία. Την αχαριστία, την ελπίδα. Εσείς ως συγγραφέας που έρχεστε σε επαφή με κοινό, μικρούς μεγάλους τι λέτε ; Σαν χώρα έχουμε ελπίδα καμία;
Δυστυχώς νιώθω ότι δεν είμαστε στο σωστό δρόμο. Έχουμε χάσει την ουσία των πραγμάτων και αναλωνόμαστε στα επιφανειακά. Πρέπει να καταλάβουμε, και αυτό ξεκινάει από την παιδεία, ότι δεν μπορούμε να ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς σεβασμό στον διπλανό μας. Η ελευθερία μας φθάνει μέχρι εκεί που ξεκινάει η καταπίεση του διπλανού μας. Δεν μπορώ να ζω εις βάρος του άλλου, είτε αυτό λέγεται κάπνισμά, είτε παράνομο παρκάρισμα , είτε υπακοή στους νόμους. Αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας. Δεν έχουμε μόνο δικαιώματα σε μια κοινωνία, έχουμε και υποχρεώσεις.
Εσείς ως χαρακτήρας είστε αισιόδοξη;
Ναι είμαι, γιατί προσπαθώ να επικεντρωθώ σε αυτά που μπορώ να αλλάξω. Τον εαυτό μου, το σπίτι μου, την γειτονιά μου, την δουλειά μου.
