Και τι δεν θα έδινα να γινόμουν και πάλι παιδί!
Και τι δεν θα έδινα να γινόμουν και πάλι παιδί. Χωρίς προβλήματα και υποχρεώσεις. Με τη ζωή μου όλη μπροστά και τους γονείς μου κοντά να φροντίζουν για τα πάντα. Ανέμελα, όμορφα χρόνια, κάθε φορά που τα σκέφτομαι μια γλυκιά νοσταλγία τρυπώνει σε κάθε μου κύτταρο. Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι για όσα με τόσο κόπο έχω καταφέρει, ότι δεν χαίρομαι που όλα μέχρι σήμερα με οδήγησαν σε σένα. Είμαστε άλλωστε το άθροισμα των εμπειριών μας και αυτό με κάνει περήφανη για την κάθε ρυτίδα που κέρδισα με αγώνα. Απλώς, όταν μεγαλώνουμε, η παιδική ηλικία του καθενός μας μεταφέρεται στη χώρα του ονείρου. Γίνεται ένα με τις πιο τρυφερές μας αναμνήσεις: την αίσθηση της ασφάλειας, τη γεύση από τα γεμιστά της μαμάς, το άρωμα του μπαμπά, μια αγκαλιά που σε χωράει ολόκληρο, ένα φιλί για καληνύχτα.
«Και τι δεν θα έδινα να γινόμουν και πάλι παιδί».
Πόσες φορές σ’ το έχω πει και εσύ με κοιτάς λες και έχω κατέβει από άλλο πλανήτη. Γιατί εσύ, στα εννιά σου, βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Βιάζεσαι να αρχίσεις να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να φοράς μακιγιάζ, να βάζεις άρωμα σαν τους μεγάλους. Λες και τα χρειάζεσαι! Μάταια έχω προσπαθήσει να σου εξηγήσω, ότι όλα αυτά τα κάνουμε οι μεγάλοι για να ξαναβρούμε μέρος της φρεσκάδας και της ομορφιάς που είχαμε στη δική σου ηλικία. Αλλά καταλαβαίνω, ότι δεν είναι η ομορφιά που σε απασχολεί. Απλώς θέλεις να μεγαλώσεις γρήγορα, να ζήσεις χωρίς περιορισμούς, ελεύθερη. Να γίνεις σήμερα, τώρα, όλα όσα θέλεις. Όλα όσα θαυμάζεις.
Όμως αυτό, καρδιά μου, είναι μέρος μιας ολόκληρης διαδικασίας. Η ενηλικίωσή μας περνάει από στάδια, τα οποία πρέπει να διανύσουμε χωρίς εξαίρεση και στην ώρα τους, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε ενήλικες που δεν κοιτάνε πίσω, αλλά μπροστά. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αν χάσουμε κάποιο από τα στάδια θα μας λείπει πάντα κάτι. Δεν θα ξέρουμε τι είναι, όμως θα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εκεί, και θα περάσουμε μια ζωή να το ψάχνουμε.
Γι’ αυτό απόλαυσε το κάθε λεπτό της πολύτιμης παιδικής σου ηλικίας. Μάζεψε αναμνήσεις και εμπειρίες και γέμισε τις βαλίτσες σου, έτσι ώστε όταν βρεθείς μόνη σου στον κόσμο να έχεις πάντα υλικό να ανατρέχεις. Να ψάχνεις μέσα στις βαλίτσες σου και να ανασύρεις όση δύναμη χρειάζεσαι για να αντεπεξέλθεις, αγάπη για να μοιραστείς, στοργή για να προσφέρεις, αντοχή για να προχωρήσεις.
Την πραγματική ελευθερία σπάνια τη βρίσκεις στους ενήλικες. Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται σε κάθε αθώα, καθαρή, παιδική ψυχή. Στον ειλικρινή αυθορμητισμό, στα γέλια, τα πειράγματα, τις φωνές. Σε παιχνίδια που τελειώνουν και ξαναρχίζουν από την αρχή με ένα απλό «Φτου ξελευτερία».
Συχνά, όσο μεγαλώνουμε, οι ψυχές μας κάπως σκοτεινιάζουν. Εγκλωβιζόμαστε στις σκέψεις μας, και τα θέλω μας περιορίζονται από τις υποχρεώσεις μας. Ξεχνάμε πώς είναι να ονειρεύεσαι χωρίς όρια, να γελάς χωρίς σταματημό, να πιστεύεις με δύναμη, ότι το αύριο θα είναι σαφώς καλύτερο. Κουκουλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τρέμουμε να μην πέσουμε, όχι για να μη λερωθούμε, αλλά από φόβο ότι την επόμενη φορά δεν θα καταφέρουμε να σηκωθούμε. Όλα όσα δεν καταφέραμε βαραίνουν λίγο λίγο με τα χρόνια τα βήματά μας.
Εκτός… εκτός αν καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτό το παιδί μέσα μας ζωντανό, ασχέτως με την ηλικία μας. Αν με κάποιο τρόπο δεν ξεχάσουμε ποτέ πώς ήταν να είσαι παιδί. Αν κλείσουμε σκανταλιάρικα το μάτι στον ενήλικα εαυτό μας και του θυμίσουμε ότι τα όνειρα δεν έχουν ηλικία και οι φόβοι μας είναι αποκλειστικά δημιουργήματα του δικού μας μυαλού. Ενός μυαλού που είναι ικανό να φανταστεί ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο μαγικό, αρκεί να το αφήσεις ελεύθερο· ελεύθερο να ζήσει τη ζωή του σαν να ήταν ακόμα παιδί, μόνο που αυτή τη φορά θα έχει την εμπειρία να απολαύσει την κάθε στιγμή.